Ümit Kaygısız – İrem – Tut Elini Yüreğimin

Sırat’tan incedir sevda köprüsü
Beraber geçelim tut ellerimden
Niyet ak güvercin, vuslat gökyüzü
Beraber uçalım tut ellerimden

Gönüldeki birlik kalkandır dışa
Aldırma ayaza, yele, yağışa
Giden ilkbahara, gelecek kışa
Beraber göçelim tut ellerimden

Birleşmek üzredir şafakla gurûp
Korku beklenilmez kapıda durup
İster zehir olsun, isterse şurup
Beraber içelim tut ellerimden

Bitti bak bitermiş, ne eylül ne ihtilal
İzleri kalırmış, kalsın dostum
Açtık bir penceresini, hayat denilen bu evin
Dışarısı bahar, bahçe.. olsun dostum

Dostumsun artık benim
Artık dağlar gibiyim
Tut elini yüreğimin

Çağır hayallerin en ötesini
Yakından duyarsın aşkın sesini
Sonsuz mutluluğun penceresini
Beraber açalım tut ellerimden

Hatırla kaybolan hatıraları
Elmastan ışıklı, altundan sarı
Zaman tortusundan işte onları
Beraber seçelim tut ellerimden

Şüphe “başlangıç”tır, karar “nihayet”
Zamanı zamana etme şikayet
Kaçmak kurtuluştur diyorsan şayet
Beraber kaçalım tut ellerimden

Yolttular ömrümü, bu çağda zındanlarda
Işık oldun karanlığıma aydın dostum
Kan revan kitaplarım koğuşlarda sabahladım
Kaçıp düşüme benimle kaldın dostum

Dostumsun artık benim
Artık dağlar gibiyim
Tut elimi yüreğimin

Başını göğsüme sakla sevgilim
Güzel saçlarında dolaşsın elim
Bir gün ağlayalım bir gün gülelim
Sevişen yaramaz çocuklar gibi

Düştüm, tuttun kolumdan
Sağımdan solumdan
Dağlardan, ovalardan koştun dostum

Dostumsun artık benim
Artık dağlar gibiyim
Tut elini yüreğimin